In memoriam

Joke van der Ploeg-de Jeu

Vandaag nemen we afscheid van mam en willen we graag terugblikken op wat voor iemand ze was en wat ze voor ons heeft betekend. Denkend over mam komen spontaan de woorden zorgzaam en behulpzaam boven. In mams leven stond ‘zorgen voor’ centraal. Zeker niet als opoffering maar meer als reden van bestaan. Mam was gelukkig als ze iemand ergens mee kon helpen. Niet alleen voor haar familie maar voor iedereen in haar nabije omgeving stond ze altijd paraat. Menige kamer in Voorhout en verre omgeving is door haar behangen. Iemand halen of brengen? Geen probleem, rijden deed ze graag. Als er iemand in nood zat deed hij nooit te vergeefs een beroep op mam. Zelf vond ze dat allemaal helemaal niet zo bijzonder. Ze dacht er eigenlijk nooit zo bij na want sommige dingen waren nu eenmaal gewoon vanzelfsprekend.

Trots was mam ook. Haar kinderen en later haar kleinkinderen waren haar lust en haar leven. Mam genoot ervan om met ons mee te leven en om te zien dat het ons goed ging. Ons geluk was haar geluk. Van kleuterschool tot universiteit en van handbalwedstrijd tot halve marathon, altijd heeft ze ons gevolgd en met ons meegeleefd. Toen we groter werden en verder uitvlogen was het voor haar soms moeilijker te volgen wat we precies hadden gedaan maar dat maakte haar niet minder trots. Als wij blij waren, was zij dat ook en kon ze glimmen van trots. Toen de familie werd uitgebreid met schoonzonen, schoondochter en kleinkinderen werden die ook even vanzelfsprekend omarmd en liefdevol in de familie opgenomen.

Ze was ook heel betrokken bij anderen. Verjaardagen en andere feestelijkheden, maar ook ziekte of andere pech: mam leefde mee met al haar familie en vrienden en liet dat merken via bezoek of een kaartje. 

Mam was ook iemand die snel tevreden was. Om luxe dingen of verre reizen gaf ze niet. Gaf haar maar een weekje Slagharen met de kinderen of gezellig een weekendje naar Zandvoort. Met vriendinnen naar de Canarische Eilanden was wel leuk maar na een week was ze dan ook weer blij om lekker bij haar mannetje thuis te zijn. Eén regel had mam wel. Je moest er netjes en goed verzorgd bijlopen. Hoe oud we ook waren, mam aarzelde niet om ons op ons kop te geven als we in haar ogen daartegen zondigden.

Mam hield vooral van haar kleine dingetjes in en rond het huis. Als ze ’s avonds nog even langs kwam, moest ze vaak weer op tijd weg omdat haar favoriete programma op TV kwam. Spelletjes en quizzen waren favoriet. Ook maakte ze graag een puzzel of cryptogram, en ze heeft wat gerummicubd. Een ding was altijd heilig voor mam, klaverjassen op vrijdagavond. Dit was vaste prik en het moest wel heel belangrijk zijn wilde ze dat missen. En ook aan andere kaartclubs en kaartavonden heeft mam heel erg veel plezier beleefd.

 Drie jaar terug kwam er onverwacht een einde aan de zorgeloosheid. We weten het nog heel goed. Op een prachtige dag in het voorjaar kreeg mam last van haar knie. Bij de dokter vertelde ze dat ze ook flink was afgevallen de laatste maanden, en dat zonder te lijnen. Hierdoor werd tot onze ontzetting darmkanker ontdekt. Vele ziekenhuisbezoeken en behandelingen volgden al was al snel duidelijk dat mam die strijd niet kon gaan winnen. Toch wist ze er ook in deze periode met hulp van pap nog bewonderenswaardig goed uit het leven te halen wat er in zat. Vooral het laatste jaar moesten de uitjes wel steeds meer om het rusten heen worden gepland maar mam liet zich niet uit het veld slaan. Wilde ze nog een keer met Theo en de kleinkinderen naar Slagharen, dan sliep ze gewoon ’s middags even in de auto.

Helaas moest mam uiteindelijk toch gaan. Te vroeg, veel te vroeg eigenlijk. Ze was hier nog helemaal niet klaar. Er was nog zoveel leuks te doen.

Ondanks ons grote verdriet daarover is er ook een groot gevoel van dankbaarheid om alle geluk die we met elkaar hebben mogen beleven.